ഭാഗം 2 ദ്വൈതവും ,അദ്വൈതവും ഒരു വിചിന്തനം
ഏകം അഥവാ അദ്വൈതം എന്ന അവസ്ഥയിൽ ദൃശ്യ പ്രപഞ്ചമില്ല.അവിടെ പ്രപഞ്ചം ഇല്ലെങ്കിൽ വ്യവഹാരങ്ങളും ഉണ്ടാകില്ല.എന്നാൽ ആ ഏകത്തിന്റെ ഉള്ളിൽ വ്യവഹാരം ആരംഭിക്കുമ്പോൾ സൃഷ്ടിക്കുള്ള ഇച്ഛയായി.ആ ഇച്ഛ പരിണമിക്കുന്നത് പ്രപഞ്ച നിർമ്മാണത്തിലാണ്.അപ്പോൾ അദ്വൈതം എന്ന അവസ്ഥക്ക് ബ്രഹ്മം അഥവാ ഈശ്വരൻ എന്ന അർത്ഥം വന്നുആ ബ്രഹ്മം മാത്രമാണ് സത്യവും അനശ്വരവും അതിനാലാണ് അദ്വൈതമാണ് സത്യം എന്ന് പൗരാണിക ഋഷിമാർ പറയുന്നത്.
എന്നാൽ ജീവിത വ്യവഹാരത്തിലെ സുഖ ദുഃഖാദി ദ്വയങ്ങൾക്ക് ദ്വൈതഭാവമാണ്.സുഖം,ദുഃഖം,ലാഭം നഷ്ടം എന്നിങ്ങനെയുള്ള വിരുദ്ധമായ അവസ്ഥ ദ്വൈതത്തിലേ ഉള്ളൂ!ഈശ്വരൻ വേറെ സൃഷ്ടി വേറെ എന്ന ദ്വൈത ഭാവം പ്രധാനമായും സെമിറ്റിക് മത സ്വഭാവമാണ്. ഭാരതീയ സനാതനധർമ്മം പ്രാഥമിക പാഠമായിട്ടേ ദ്വൈതത്തിനെ കണ്ടിട്ടുള്ളൂ.ഒരു വേദാന്തിക്ക് ഒരിക്കലും ദ്വൈതി ആകാൻ കഴിയില്ല .കാരണം വേദത്തിന്റെ അവസാനം അദ്വൈതത്തിൽ ചെന്ന് മുട്ടി നിൽക്കുന്നു.സർവ്വം ബ്രഹ്മമയം എന്ന അവസ്ഥയിൽ. അഹം ബ്രഹ്മാസ്മി,തത്ത്വമസി തുടങ്ങിയ മഹാ വാക്യങ്ങൾക്ക് അദ്വൈതത്തിലേ പ്രസക്തിയുള്ളൂ! ദ്വൈതത്തിൽ പ്രസക്തിയില്ല.കാരണം ഞാൻ എന്നും നീ എന്നും ഉള്ള അവസ്ഥ ദ്വൈമാണല്ലോ!ഞാനും നീയും വേേറെ വേറെ ആണെങ്കിൽ മേൽ പറഞ്ഞ മഹാവാക്യങ്ങൾക്ക് പ്രസക്തി ഇല്ലല്ലോ!
പ്രാരംഭഘട്ടത്തിൽ ഒരു സനാതന ധർമ്മചാരിക്ക് ദ്വൈതം അത്യാവശ്യമാണ്.കാരണം ക്ഷേത്ര സങ്കൽപ്പം ദ്വൈതമാണ്.ഞാൻ ഭഗവാനെ പ്രാർത്ഥിക്കുന്നു എന്ന അവസ്ഥ പിന്നീട് അത് മാറി ഞാൻ എന്നോട് തന്നെയാണ് പ്രാർത്ഥിക്കുന്നത് എന്ന ബോധം ഉണ്ടാകുമ്പോൾ ഞാൻ അദ്വൈത വിശ്വാസി ആയിത്തീർന്നു എന്നർത്ഥം.ദ്വൈതാചാര്യരും,വിശിഷ്ടദ്വൈത ആചാര്യന്മാരും അദ്വൈതത്തെ നിഷേധിക്കുന്നില്ല.അവർ ദൃശ്യപ്രപഞ്ചത്തെ കുറിച്ച് വർണ്ണിക്കുന്നു.വിലയിരുത്തൂന്നു എന്ന് മാത്രം.. എങ്ങിനെ? അത് അടുത്ത പോസ്റ്റിൽ (തുടരും)
ഏകം അഥവാ അദ്വൈതം എന്ന അവസ്ഥയിൽ ദൃശ്യ പ്രപഞ്ചമില്ല.അവിടെ പ്രപഞ്ചം ഇല്ലെങ്കിൽ വ്യവഹാരങ്ങളും ഉണ്ടാകില്ല.എന്നാൽ ആ ഏകത്തിന്റെ ഉള്ളിൽ വ്യവഹാരം ആരംഭിക്കുമ്പോൾ സൃഷ്ടിക്കുള്ള ഇച്ഛയായി.ആ ഇച്ഛ പരിണമിക്കുന്നത് പ്രപഞ്ച നിർമ്മാണത്തിലാണ്.അപ്പോൾ അദ്വൈതം എന്ന അവസ്ഥക്ക് ബ്രഹ്മം അഥവാ ഈശ്വരൻ എന്ന അർത്ഥം വന്നുആ ബ്രഹ്മം മാത്രമാണ് സത്യവും അനശ്വരവും അതിനാലാണ് അദ്വൈതമാണ് സത്യം എന്ന് പൗരാണിക ഋഷിമാർ പറയുന്നത്.
എന്നാൽ ജീവിത വ്യവഹാരത്തിലെ സുഖ ദുഃഖാദി ദ്വയങ്ങൾക്ക് ദ്വൈതഭാവമാണ്.സുഖം,ദുഃഖം,ലാഭം നഷ്ടം എന്നിങ്ങനെയുള്ള വിരുദ്ധമായ അവസ്ഥ ദ്വൈതത്തിലേ ഉള്ളൂ!ഈശ്വരൻ വേറെ സൃഷ്ടി വേറെ എന്ന ദ്വൈത ഭാവം പ്രധാനമായും സെമിറ്റിക് മത സ്വഭാവമാണ്. ഭാരതീയ സനാതനധർമ്മം പ്രാഥമിക പാഠമായിട്ടേ ദ്വൈതത്തിനെ കണ്ടിട്ടുള്ളൂ.ഒരു വേദാന്തിക്ക് ഒരിക്കലും ദ്വൈതി ആകാൻ കഴിയില്ല .കാരണം വേദത്തിന്റെ അവസാനം അദ്വൈതത്തിൽ ചെന്ന് മുട്ടി നിൽക്കുന്നു.സർവ്വം ബ്രഹ്മമയം എന്ന അവസ്ഥയിൽ. അഹം ബ്രഹ്മാസ്മി,തത്ത്വമസി തുടങ്ങിയ മഹാ വാക്യങ്ങൾക്ക് അദ്വൈതത്തിലേ പ്രസക്തിയുള്ളൂ! ദ്വൈതത്തിൽ പ്രസക്തിയില്ല.കാരണം ഞാൻ എന്നും നീ എന്നും ഉള്ള അവസ്ഥ ദ്വൈമാണല്ലോ!ഞാനും നീയും വേേറെ വേറെ ആണെങ്കിൽ മേൽ പറഞ്ഞ മഹാവാക്യങ്ങൾക്ക് പ്രസക്തി ഇല്ലല്ലോ!
പ്രാരംഭഘട്ടത്തിൽ ഒരു സനാതന ധർമ്മചാരിക്ക് ദ്വൈതം അത്യാവശ്യമാണ്.കാരണം ക്ഷേത്ര സങ്കൽപ്പം ദ്വൈതമാണ്.ഞാൻ ഭഗവാനെ പ്രാർത്ഥിക്കുന്നു എന്ന അവസ്ഥ പിന്നീട് അത് മാറി ഞാൻ എന്നോട് തന്നെയാണ് പ്രാർത്ഥിക്കുന്നത് എന്ന ബോധം ഉണ്ടാകുമ്പോൾ ഞാൻ അദ്വൈത വിശ്വാസി ആയിത്തീർന്നു എന്നർത്ഥം.ദ്വൈതാചാര്യരും,വിശിഷ്ടദ്വൈത ആചാര്യന്മാരും അദ്വൈതത്തെ നിഷേധിക്കുന്നില്ല.അവർ ദൃശ്യപ്രപഞ്ചത്തെ കുറിച്ച് വർണ്ണിക്കുന്നു.വിലയിരുത്തൂന്നു എന്ന് മാത്രം.. എങ്ങിനെ? അത് അടുത്ത പോസ്റ്റിൽ (തുടരും)
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ