ദ്വൈതത്തിലൂടെ അദ്വൈതം
പലരും പല രൂപത്തിൽ ധരിച്ചു വെച്ചിട്ടുള്ള അദ്വൈത സിദ്ധാന്തത്തെ ഞാൻ മനസ്സിലാക്കിയ ഭാവം വ്യക്തമായി പറയാം ഞാൻ പലതായിത്തീരട്ടെ! എന്ന് പരമാത്മാവ് വിചാരിച്ചതിന്റെ ഫലമാണ് സൃഷ്ടി' സൃഷ്ടിക്കഴിഞ്ഞപ്പോൾ സൃഷ്ടിച്ചവനും സൃഷ്ടിച്ചതും അങ്ങിനെ 2 എണ്ണം ആയി. അപ്പോൾ ദ്വൈതം എന്ന അവസ്ഥയായി. അപ്പോൾ സൃഷ്ടിക്കുന്നതിന് മുമ്പുള്ള ഞാൻ എന്ന രണ്ടല്ലാത്ത ഒന്ന് മാത്രമല്ലേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു? അതാണ് അദ്വൈതം അതായത് ഏകം എന്നർത്ഥം
ആസൃഷ്ടിയിൽ പെട്ടതാണ് ഞാനും നിങ്ങളും ഞാൻ എന്നും നിങ്ങൾ എന്നും ശരീരഭേദം കൊണ്ട് അനുഭവപ്പെടുന്നതിനാൽ വ്യവഹാരത്തിൽ അതായത് പ്രപഞ്ചത്തിലെ കർമ്മങ്ങൾക്ക് ദ്വൈത ഭാവമാണ്. ഞാൻ നിന്നോട് പറയുന്നു എന്നതിൽ ഞാനും നീ എന്ന മറ്റൊരാളും പറയുക എന്ന കർമ്മവും ഉള്ളതിനാൽ ദ്വൈതം' അദ്വൈതമാണെങ്കിൽ ഞാൻ എന്ന അവസ്ഥ മാത്രമേ ഉള്ളു നീ എന്ന അവസ്ഥ ഇല്ല അപ്പോൾ പറയുക എന്ന കർമ്മവും ഇല്ല. അതിനാൽ ഞാൻ നിർഗ്ഗുണം ആകുന്നു.
അപ്പോൾ ദ്വൈതാവസ്ഥയിൽ ഉള്ള നമ്മൾ അദ്വൈത അവസ്ഥയിൽ എത്തണം എങ്കിൽ ദ്വൈതാവസ്ഥ കടന്നു വേണ്ടേ പോകാൻ? അതായത് കാമം, ക്രോധം എന്നിവ ത്യജിക്കണമെങ്കിൽ ആദ്യം അവ എന്തെന്ന് അനുഭവിച്ചറിയണം. എന്നിട്ട് അതിനെ ത്യജിക്കണം. ഒരു സാധനം നമുക്ക് വേണ്ടാ എന്നു പറയണമെങ്കിൽ ആ സാധനം നമ്മൾ ഒന്ന് അനുഭവിച്ചു നോക്കണ്ടേ? അല്ലാതെ എങ്ങിനെ ഒഴിവാക്കും?അപ്പോൾ ദ്വൈത ഭാവം അനുഭവിച്ച് ഇതല്ല പരമാർത്ഥം എന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞ് അദ്വൈതത്തിൽ എത്താനല്ലേ പറ്റൂ? ഒരു ഗൃഹസ്ഥാശ്രമിക്ക് ഞാൻ എന്റെ എന്നിങ്ങനെ കരുതാതിരിക്കാൻ സാധ്യമല്ല. എന്റെ ഭാര്യ ,എന്റെ മക്കൾ എന്ന് പറഞ്ഞേ പറ്റൂ! ആയതിനാൽ അദ്വൈതം എന്നത് എന്താണ് എന്ന് മനസ്സിലാക്കാനല്ലാതെ ഗൃഹസ്ഥാശ്രമ ജീവിതം നയിച്ച് അദ്വൈതിയാകാൻ പറ്റില്ല. വിവാഹം കഴിച്ചിട്ടില്ല എന്ന കാരണത്താലും ഉള്ളിൽ മോഹമുണ്ടെങ്കിൽ അദ്വൈതി ആകാൻ പറ്റില്ല.
ഇത്രയും കാര്യങ്ങൾ പരിഗണിച്ചാണ് ചതുരാ ശ്രമ വ്യവസ്ഥ ഋഷിമാർ നിഷ്കർഷിച്ചിട്ടുള്ളത്. ബ്രഹ്മചര്യം (വിദ്യാഭ്യാസ കാലഘട്ടത്തിലെ ആചാരങ്ങൾ അനുഷ്ഠിച്ച് ചെയ്യേണ്ട വ> ഗൃഹസ്ഥാശ്രമം, പിന്നെ വാന പ്രസ്ഥം എല്ലാം ത്യജിക്കേണ്ട കാലഘട്ടം. പിന്നെയാണ് സന്യാസം. ആ കാലഘട്ടത്തിലേ അദ്വൈത ചിന്ത പ്രാവർത്തിക മാക്കാൻ കഴിയു അതിന് മുമ്പുള്ള ആശ്രമങ്ങൾ സന്യാസത്തിലേക്കുള്ള ചുവടുവെപ്പുകളാണ്.- ചിന്തിക്കുക
പലരും പല രൂപത്തിൽ ധരിച്ചു വെച്ചിട്ടുള്ള അദ്വൈത സിദ്ധാന്തത്തെ ഞാൻ മനസ്സിലാക്കിയ ഭാവം വ്യക്തമായി പറയാം ഞാൻ പലതായിത്തീരട്ടെ! എന്ന് പരമാത്മാവ് വിചാരിച്ചതിന്റെ ഫലമാണ് സൃഷ്ടി' സൃഷ്ടിക്കഴിഞ്ഞപ്പോൾ സൃഷ്ടിച്ചവനും സൃഷ്ടിച്ചതും അങ്ങിനെ 2 എണ്ണം ആയി. അപ്പോൾ ദ്വൈതം എന്ന അവസ്ഥയായി. അപ്പോൾ സൃഷ്ടിക്കുന്നതിന് മുമ്പുള്ള ഞാൻ എന്ന രണ്ടല്ലാത്ത ഒന്ന് മാത്രമല്ലേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു? അതാണ് അദ്വൈതം അതായത് ഏകം എന്നർത്ഥം
ആസൃഷ്ടിയിൽ പെട്ടതാണ് ഞാനും നിങ്ങളും ഞാൻ എന്നും നിങ്ങൾ എന്നും ശരീരഭേദം കൊണ്ട് അനുഭവപ്പെടുന്നതിനാൽ വ്യവഹാരത്തിൽ അതായത് പ്രപഞ്ചത്തിലെ കർമ്മങ്ങൾക്ക് ദ്വൈത ഭാവമാണ്. ഞാൻ നിന്നോട് പറയുന്നു എന്നതിൽ ഞാനും നീ എന്ന മറ്റൊരാളും പറയുക എന്ന കർമ്മവും ഉള്ളതിനാൽ ദ്വൈതം' അദ്വൈതമാണെങ്കിൽ ഞാൻ എന്ന അവസ്ഥ മാത്രമേ ഉള്ളു നീ എന്ന അവസ്ഥ ഇല്ല അപ്പോൾ പറയുക എന്ന കർമ്മവും ഇല്ല. അതിനാൽ ഞാൻ നിർഗ്ഗുണം ആകുന്നു.
അപ്പോൾ ദ്വൈതാവസ്ഥയിൽ ഉള്ള നമ്മൾ അദ്വൈത അവസ്ഥയിൽ എത്തണം എങ്കിൽ ദ്വൈതാവസ്ഥ കടന്നു വേണ്ടേ പോകാൻ? അതായത് കാമം, ക്രോധം എന്നിവ ത്യജിക്കണമെങ്കിൽ ആദ്യം അവ എന്തെന്ന് അനുഭവിച്ചറിയണം. എന്നിട്ട് അതിനെ ത്യജിക്കണം. ഒരു സാധനം നമുക്ക് വേണ്ടാ എന്നു പറയണമെങ്കിൽ ആ സാധനം നമ്മൾ ഒന്ന് അനുഭവിച്ചു നോക്കണ്ടേ? അല്ലാതെ എങ്ങിനെ ഒഴിവാക്കും?അപ്പോൾ ദ്വൈത ഭാവം അനുഭവിച്ച് ഇതല്ല പരമാർത്ഥം എന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞ് അദ്വൈതത്തിൽ എത്താനല്ലേ പറ്റൂ? ഒരു ഗൃഹസ്ഥാശ്രമിക്ക് ഞാൻ എന്റെ എന്നിങ്ങനെ കരുതാതിരിക്കാൻ സാധ്യമല്ല. എന്റെ ഭാര്യ ,എന്റെ മക്കൾ എന്ന് പറഞ്ഞേ പറ്റൂ! ആയതിനാൽ അദ്വൈതം എന്നത് എന്താണ് എന്ന് മനസ്സിലാക്കാനല്ലാതെ ഗൃഹസ്ഥാശ്രമ ജീവിതം നയിച്ച് അദ്വൈതിയാകാൻ പറ്റില്ല. വിവാഹം കഴിച്ചിട്ടില്ല എന്ന കാരണത്താലും ഉള്ളിൽ മോഹമുണ്ടെങ്കിൽ അദ്വൈതി ആകാൻ പറ്റില്ല.
ഇത്രയും കാര്യങ്ങൾ പരിഗണിച്ചാണ് ചതുരാ ശ്രമ വ്യവസ്ഥ ഋഷിമാർ നിഷ്കർഷിച്ചിട്ടുള്ളത്. ബ്രഹ്മചര്യം (വിദ്യാഭ്യാസ കാലഘട്ടത്തിലെ ആചാരങ്ങൾ അനുഷ്ഠിച്ച് ചെയ്യേണ്ട വ> ഗൃഹസ്ഥാശ്രമം, പിന്നെ വാന പ്രസ്ഥം എല്ലാം ത്യജിക്കേണ്ട കാലഘട്ടം. പിന്നെയാണ് സന്യാസം. ആ കാലഘട്ടത്തിലേ അദ്വൈത ചിന്ത പ്രാവർത്തിക മാക്കാൻ കഴിയു അതിന് മുമ്പുള്ള ആശ്രമങ്ങൾ സന്യാസത്തിലേക്കുള്ള ചുവടുവെപ്പുകളാണ്.- ചിന്തിക്കുക
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ